- Home
- Co zobaczyć
- Oratorium San Rocco
Opis
Obok kościoła Santa Lucia, na terenie przeznaczonym na pochówki, stoi Oratorium San Rocco.
Prace nad budową budynku Bractwa Św. Rocha rozpoczęły się w 1525 r. i zakończyły w 1542 r. Budynek, otoczony małą dzwonnicą, ma prostą i elegancką fasadę.
Wnętrze składa się z dwóch nachodzących na siebie pokoi, z nieregularnym planem prostokąta, i jest otwarty z dwóch stron.
Dolna sala przedstawia starożytną kaplicę z ołtarzem umieszczonym na ścianie naprzeciwko wejścia.
Ściany niższego pomieszczenia były całkowicie freskami, między 1536 a 1545 r., przez Domenico Campagnola, Girolamo Tessari znanego jako Święty, Gualtiero Padovano, Stefano Dall'Arzere i Johannes Stephan van Calcar ze scenami ilustrującymi niektóre epizody z życia San Rocco.
Ołtarz z Madonną i świętymi autorstwa Alessandro Maganza umieszczono nad ołtarzem sali na niższym piętrze w 1697 r.
Z okazji prac konserwatorskich przeprowadzonych w latach 1926-1929 tynk elewacji został przerobiony i wewnątrz trzeba było odbudować sklepiony sufit w cemencie, na którym malarz Cherubini reprodukował oryginalną dekorację.
Kolejne kampanie restauracyjne odbyły się w 1950 i 1984 r.
Oratorium jest obecnie własnością gminy i służy do wystaw czasowych.
Prace nad budową budynku Bractwa Św. Rocha rozpoczęły się w 1525 r. i zakończyły w 1542 r. Budynek, otoczony małą dzwonnicą, ma prostą i elegancką fasadę.
Wnętrze składa się z dwóch nachodzących na siebie pokoi, z nieregularnym planem prostokąta, i jest otwarty z dwóch stron.
Dolna sala przedstawia starożytną kaplicę z ołtarzem umieszczonym na ścianie naprzeciwko wejścia.
Ściany niższego pomieszczenia były całkowicie freskami, między 1536 a 1545 r., przez Domenico Campagnola, Girolamo Tessari znanego jako Święty, Gualtiero Padovano, Stefano Dall'Arzere i Johannes Stephan van Calcar ze scenami ilustrującymi niektóre epizody z życia San Rocco.
Ołtarz z Madonną i świętymi autorstwa Alessandro Maganza umieszczono nad ołtarzem sali na niższym piętrze w 1697 r.
Z okazji prac konserwatorskich przeprowadzonych w latach 1926-1929 tynk elewacji został przerobiony i wewnątrz trzeba było odbudować sklepiony sufit w cemencie, na którym malarz Cherubini reprodukował oryginalną dekorację.
Kolejne kampanie restauracyjne odbyły się w 1950 i 1984 r.
Oratorium jest obecnie własnością gminy i służy do wystaw czasowych.