Bazylika Karminów

Kiedy przybyli do Padwy, kilka lat przed rokiem 1290, bracia karmelici założyli swoją siedzibę na północ od miasta, poza Bramą Molino. Obszar ten był zamieszkiwany przez mieszane i tętniące życiem borgo zwane „Coa Longa” (długie zagłębienie): długi i kręty odcinek drewnianych domów rozrzuconych wśród ogrodów warzywnych i farm. Byli tu rzemieślnicy, sklepikarze, gospodarze i gospodarze, ale także siedziby rodów szlacheckich i siedziby żywej klasy burżuazyjnej. Jednym ze źródeł bogactwa były młyny, jak widać w inkrustowanym marmurze frontowego kościoła ołtarza, który został zamówiony przez cech młynarzy w dedykacji dla Madonny i ich świętych patronów, Rocco i Sebastiana. Budowa kościoła rozpoczęła się w 1309 r. I zakończyła pod koniec signoria Carraresi. Pierwotny kościół był jednonawowy z drewnianym dachem ze sklepieniem kilowym, zewnętrznym portykiem i sześcioma kaplicami. Obecny kościół zachowuje jednolity układ nawy, jednak bardzo ciężkie opady śniegu i trzęsienie ziemi, 25 stycznia 1491 r., Spowodowały zawalenie się dachu i części ścian. Rekonstrukcja została powierzona Lorenzo da Bologna i Pietro Antonio degli Abati, którzy zachowali to, co pozostało, i wstawili je do projektu inspirowanego renesansem. Wydaje się możliwe, aby zobaczyć nową kopułę Lorenzo w obrazie Giorgione The Storm. Elementy z XIV wieku to cappella maggiore z pięcioboczną absydą, połączone pilastry i pojedyncze okna lancetu. Zachowano także absydę, obszar chóru i fasadę, podobnie jak imponująca masa obwodowa, pierwotnie pochodzenia romańskiego lombardzkiego, z pilastrami i fałszywymi łukami, na wysokości, która sugeruje, że mury kościoła były kiedyś nieco niższe. Klasztor Karmelitów i kapitularz z widokiem na kościół, ozdobiony eleganckim portalem i flankującymi podwójnymi oknami, zachowały się również w oryginalnej formie.